Czesław Niemen i Akwarele ‎– Sukces

Label: Polskie Nagrania Muza ‎– SX 2548
Series: Z Archiwum Polskiego Beatu Reedycje – Vol. 23
Format: Vinyl, LP, Album, Reissue
Country: Poland
Released: 1988
Genre: Pop
Style: Vocal

Tracklist:

A1 Płonąca Stodoła
A2 Gdzie Się Mak Czerwieni
A3 Włóczęga
A4 Narodziny Miłości
A5 Allilah
A6 Najdłuższa Noc
B1 Sukces
B2 Jeżeli
B3 Spiżowy Krzyk
B4 Tyle Jest Dróg
B5 Niepotrzebni
B6 Klęcząc Przed Tobą

Barcode and Other Identifiers:

Matrix / Runout (Side A, variant 1): S3X 2548 A-7
Matrix / Runout (Side B, variant 1): S3X 2548 B-6
Matrix / Runout (Side A, variant 2): S3X 2548 A-4
Matrix / Runout (Side B, variant 2): S3X 2548 B-2

Sukces to drugi album długogrający Czesława Niemena i zespołu Akwarele nagrany rok po sukcesie wydawniczym płyty Dziwny Jest Ten Świat, a więc w 1968 roku.

Na albumie znalazło się dwanaście premierowych utworów, w nagraniach których uczestniczył zespół Akwarele. Tym samym w nagraniach udział wzięli Czesław Niemen (śpiew, organy), Zbigniew Sztyc (saksofon tenorowy), Tomasz Buttowtt (bębny), Tomasz Jaśkiewicz (gitara), Ryszard Podgórski (trąbka), Marian Zimiński (fortepian, organy) oraz Tadeusz Gogosz (gitara basowa). Za teksty ponownie odpowiadali artyści, z którymi Niemen współpracował przy debiutanckim albumie - Marta Bellan, Andrzej Tylczyński, Marek Gaszyński oraz Piotr Janczerski. W utworze 'Jeżeli' tekst jest autorstwa Juliana Tuwima.

Sukces prowokuje nie tylko tytułem, żywymi barwami okładki i wizerunkiem artysty wystrojonego z hipisowsko-kożuszkowym szykiem. To Niemen soulowy; kulminacja jego fascynacji - jako kompozytora i wokalisty - tą odmianą czarnej muzyki. Choć, oczywiście, Niemen nie byłby sobą, gdyby dochodziło do niewolniczego naśladownictwa. A tytułowy utwór płyty, z soulującymi, stojącymi dźwiękami dęciaków i z wejściami gitary, ma wstęp organowy bliski Bacha (jak temat fugi), zaś melodia wokalna jest rozbudowana, o dużych skokach interwałowych, z melizmatami na końcach fraz - czyli kojarząca się z naszym artystą; tyle że z mniejszą niż wcześniej dawką liryzmu, bez owego "kresowego" elementu, tak charakterystycznego dla początków jego twórczości... Niemen może zbyt wiele składa na ołtarzu wybranego kierunku muzycznego, lecz też soulowe "prawie stylizacje" mają swój klimat. Jak 'Klęcząc przed tobą' z liryczną, gładką melodią, która jednak stwarza okazję do ekspresyjnych kulminacji (można tu mówić o artystycznej analogii do poczynań klasyka soulu, Otisa Reddinga). Nawet 'Włóczęga', opracowanie rosyjskiej piosenki ludowej Bradiaga, przypomina utwory Wilsona Picketta (albo picketujący 'Tramp' z repertuaru grupy Briana Augera).

Jest tu też dawka najprawdziwszego muzycznego dynamitu. Najlepszy tego przykład to 'Płonąca stodoła': rock'n'rollowy rytm, krzykliwy śpiew z niemal naturalistycznymi dodatkami, melodia repetycyjna o jakby ludowym charakterze (zasugerowana przez tekst o wiejskim weselu), a rytmiczne dogrywki sekcji dętej, krótkie sola gitary i saksofonu - jeszcze podnoszą temperaturę... Mimo ogólnego nastawienia na soul muzycy grupy Niemena mają okazję nawiązać do rocka tamtych czasów; dowodem choćby gitarowe wah wah w 'Tyle jest dróg', czy trochę hendrixowska wstawka w 'Jeżeli'.

Niemen reaguje także na ówczesną modę na muzykę Wschodu. W 'Allilah' mamy dawkę soulu, ale też "uniwersalny Orient" - coś w rodzaju śpiewu muezzina, jakiś hinduski dodatek (solo gitary na odpowiedniej skali i z "egzotycznym" akompaniamentem). Jest tu antywojenny 'Spiżowy krzyk' (tekściarz próbuje wpisać ekspresję Niemena w ewidentnie "słuszny" kontekst), lecz ton nadają płycie teksty o miłości. Trudno sie dziwić. Ciągle jest to Niemen dość popowy, choć w naszej rozrywce odgrywał wtedy zgoła rewolucyjną rolę. Inna sprawa, że napisany przez niego tekst tytułowej piosenki longplaya, można też uznać za dowód przekory estradowego gwiazdora, przedkładającego uczucie nad fortunę: sukces/dla mnie słowo to/ma tylko jeden sens/to znaczy/zamknąć ciebie/w swych ramionach.

Apogeum soulowych fascynacji Niemena. Świetna płyta, z dużą porcją nieśmiertelnych przebojów.