Motörhead – Aftershock
Label: UDR – UDR 0178 LP, Motörhead Music – UDR 0178 LP
Format: Vinyl, LP, Album, Gatefold
Country: USA & Europe
Released: 18 Oct 2013
Genre: Rock
Style: Hard Rock, Metal
Tracklist:
A1 Heartbreaker 3:05
A2 Coup De Grace 3:45
A3 Lost Woman Blues 4:09
A4 End Of Time 3:17
A5 Do You Believe 2:59
A6 Death Machine 2:37
A7 Dust And Glass 2:51
B1 Going To Mexico 2:51
B2 Silence When You Speak To Me 4:30
B3 Crying Shame 4:28
B4 Queen Of The Damned 2:41
B5 Knife 2:57
B6 Keep Your Powder Dry 3:54
B7 Paralyzed 2:50
Barcode and Other Identifiers:
Barcode: 8 25646 41007 1
Matrix / Runout (Side A runout, variant 1): UDR 0178 A -30006- Kr SST
Matrix / Runout (Side B runout, variant 1): UDR 0178 B -30006- Kr SST
Matrix / Runout (Side A runout, variant 2): UDR 0178 A2 -30006- Kr SST
Matrix / Runout (Side B runout, variant 2): UDR 0178 B -30006- Kr SST
Label Code: LC 24677
Rights Society: GEMA
Aftershock to dwudziesty pierwszy studyjny album Motörhead. Wyczekiwany w wyjątkowym napięciu, ze względu na – można powiedzieć – nieco przedłużającego się kaca Lemmy’ego. Wytwórnia podsycała emocje epitetami w rodzaju „miażdżący”, „olbrzymi”, „mocarny”... Przecież taki jest właściwie każdy ich album! Ten jednak jest wyjątkowo Motörheadowy, przynosi bowiem nieprzeciętną ilość utworów. Czternastu nowych kawałków na płycie studyjnej jeszcze dotąd nie wykuli. I każdy bez pudła!
Na promocyjnej wersji Aftershock zamieszczono celną uwagę: Motörhead to nie tylko zespół, to gatunek. Faktycznie, nikt nie łączy rock’n’rolla, metalu, punku i bluesa w sposób tak charakterystyczny, inspirujący, uwielbiany przez miliony fanów. Jaki jest Motörhead, każdy widzi. Skupmy się zatem na ich najnowszym, wybitnym osiągnięciu, które zgodnie z okładkową ilustracją istotnie sieje zniszczenie. Najwięcej energii wyzwalają kawałki oparte na schemacie Ace Of Spades/Overkill, czyli rozpoczęte perkusyjną kanonadą, po której następuje basowo- -gitarowa szarża w zawrotnym tempie, a na dobitkę chrypiący śpiew Lemmy’ego i ogniste solo basu lub gitary. Takich numerów jest całkiem sporo, w ramy idealnie wpasowują się zabójcze 'Going To Mexico', 'Paralyzed' i 'Heartbreaker', a 'End Of Time' czy 'Queen Of The Damned' nieco mieszają we wstępach.
Wysokie obroty utrzymują tłuste Motörheadowe rock’n’rolle w postaci 'Do You Believe' i 'Coup De Grace'. Cięższe numery o średnich tempach reprezentują natomiast typowo brzmiące 'Death Machine', 'Silence When You Speak To Me' lub 'Knife'. Tak naprawdę wszystkie powyższe utwory brutalnie wdzierają się w świadomość słuchacza, lecz... jako, że poprzedni album, The World Is Yours z 2010 roku, był wyjątkowo hardy i nie przynosił żadnych kompozycji spokojniejszych, tu nadrabiają zaległości. Chodzi przede wszystkim o ponury 'Lost Woman Blues' z szokującym przyśpieszeniem i sentymentalne 'Dust And Glass'. Feeling śpiewu 67-letniego Lemmy’ego czyni go jedynym w swoim rodzaju metalowym bluesmanem, zaś Phil Campbell z pełnymi wrażliwości partiami radzi sobie równie dobrze jak z czadzeniem. A jest jeszcze rockowe 'Keep Your Powder Dry' z seksualnymi podtekstami – takie AC/DC wedle monsieur Kilmistera. I 'Crying Shame', o którym na koniec, ponieważ w kontekście mocy skumulowanej na płycie wydaje się – choćby ze względu na klawisze w refrenie – być po prostu miłe dla ucha. Z drugiej strony takie dźwięki też mają rację bytu na tym obszernym, znakomitym albumie.
