Weather Report ‎– Sweetnighter

Label: Columbia ‎– KC 32210
Format: Vinyl, LP, Album
Country: US
Released: 27 Apr 1973
Genre: Jazz
Style: Fusion

Tracklist:

A1 Boogie Woogie Waltz 13:01
A2 Manolete 5:50
A3 Adios 2:56
B1 125th Street Congress 12:12
B2 Will 6:13
B3 Non-Stop Home 4:50

Płyta: NM-
Okładka: NM-

Barcode and Other Identifiers:

Matrix / Runout (Side A: Matrix Center Label / Runout stamped): AL 32210 / P AL 32210 1A
Matrix / Runout (Side B: Matrix Center Label / Runout stamped): BL 32210 / P BL 32210-1A

Sweetnighter to ten moment, gdzie Weather Report z w miarę demokratycznego tercetu Wayne Shorter – Miroslav Vitous – Joe Zawinul zaczął się stawać przedsięwzięciem dowodzonym przez klawiszowca, głównego ideologa i muzycznego szefa zespołu.

Zawinul nie był może pierwszym jazzmanem, który zainteresował się funkiem, osadził swoją muzykę na rytmie – ale z perspektywy czasu, z perspektywy całego dorobku Weather Report widać, że flirt z funkiem okazał się dla Zawinula czymś absolutnie przełomowym: właściwie każda następna płyta zespołu będzie nosiła piętno Sweetnighter, będzie w mniejszym czy większym stopniu z tejże płyty się wywodzić.

Płyta ukazała się w końcu kwietnia 1973r. Już od pierwszych dźwięków otwierającego całość 'Boogie Woogie Waltz' słychać różnicę, słychać, że zespół (czy raczej Joe Zawinul) jest już w nieco innym miejscu, niż na wcześniejszych płytach Weather Report – i nie chodzi tu o nowocześniejsze brzmienie, o syntezatorowe fanfary. Różnica tkwi w tzw. groove, w napędzającym całość pulsowaniu sekcji: 'Boogie Woogie Waltz' miło kołysze, niesiony transowym, funkującym rytmem (który sam twórca określił mianem pierwszego hip-hopowego rytmu w historii), podawanym przez rozbudowaną sekcję rytmiczną (w tym kolejny podpatrzony u Milesa patent: przeplatające się partie kontrabasu Vitousa i gitary basowej White’a), ozdabiany efektownymi partiami klawiszy i saksofonu. Jakby bratem-bliźniakiem tego utworu jest '125th Street Congress' – co prawda Zawinul skupia się tu wyłącznie na fortepianie elektrycznym (po staremu przepuszczanym przez różne efekty), Andrew White znów sięga po rożek angielski, wdając się w ciekawe duety z Shorterem, ale dominującą rolę odgrywa tu hipnotyczny, nieustający, płynący, funkowy rytm, podkreślany przez całą baterię przeszkadzajek i (znów grające równocześnie) gitarę basową i kontrabas.

'Manolete' to rzecz bliższa wczesnym płytom Weather Report: kojące dźwięki fortepianu elektrycznego, zespołowe improwizowanie, wyraźnie zaznaczona, podkreślona w miksie partia kontrabasu, efektowny perkusyjny duet Dwellingham-Gravatt finezyjnie napędzający całość, różne odjechane ozdobniki perkusjonaliów… Podobnie wypada amorficzne, pozbawione wyraźnego rytmu, oparte na spokojnej rozmowie saksofonu, perkusjonaliów, gitary basowej, rożka angielskiego i fortepianu elektrycznego 'Adios'. Wieńczący całość 'Non-Stop Home' to „twardy” jazz-rock, z różnymi odjechanymi efektami syntezatorów, mocno zaznaczonym rytmem i dynamiczną, agresywną sekcją rytmiczną (zwłaszcza partiami perkusyjnymi Dwellinghama i Gravatta) – chwilami przypomina to pierwsze płyty Mahavishnu Orchestra.

Przejściowa, intrygująca płyta. Świadectwo rozwoju Weather Report: Joe Zawinul, wciąż zakorzeniony w stylu znanym z pierwszych płyt zespołu, zaczyna badać nowe terytoria, wzbogacać swoją muzykę, co w jeszcze większym stopniu poczyni na kolejnej płycie. Pierwszej manifestacji dojrzałego, bogatego stylu Weather Report.